Projekat o fudblaskoj igri u Leskovcu kroz godine, nastavljamo i praktično završavamo sa kompletnom istorijom najpoznatijeg, najuspešnijeg i najrenomiranijeg kluba u našem gradu – FK Dubočicom.
Do sada je, u prethodnih sedam tekstova, bilo reči o klubovima koji su osnovani i delovali između dva svetska rata. Dubočica je takođe osnovana pre Drugog svetskog rata, tačnije 1923. godine, ali za razliku od ostalih gradskih rivala ona je opstala i posle 1945. godine. Glavni razlog dugotrajnosti i vitalnosti leskovačkog kluba, jeste činjenica da je Dubočica od osnivanja bila radnički klub, sa jakim socijalističkim idejama. Zbog toga, komunističke vlasti koje su počele da vladaju našim gradom posle Drugog svetskog rata, nisu imale želju da ruše i gase Dubočicu.
O pozadini osnivanja FK Dubočice, te o imenima, delu i značaju njenih osnivača, čitaćete više u sledećem tekstu ovog projekta. Ovde ćemo samo pomenuti da je najzaslužniji za osnivanje kluba bio čuveni Kosta Stamenković.
Za današnju temu je bitno izdvojiti da je Osnivačka skupština održana 20. avgusta 1923. godine. Skupštinu su činili radnici iz različitih industrija, a između ostalih njoj su prisustvovali: Jovan Živković Zec, Kosta Stamenković, Vlada Đorđević, Tihomir Stamenković Govedarac, Đoka Stefanović,...
Odlučeno je da klub ponese ime Crvena zastava. Igrači novoosnovanog kluba nosili su, logično, crvene dresove, ali je postojao i jedan zanimljiv dogovor da na korzou svi fudbaleri nose crvene kravate, po čemu su se razlikovali od drugih šetača. Samo ime bilo je odmah sumnjivo policiji tadašnje Kraljevine SHS, te je godinu dana praćen rad kluba. Na kraju je odlučeno da klub pod tim imenom ne sme da dobije licencu.
Tako neregistrovan, klub je odigrao nekoliko prijateljskih utakmica. Prva zvanična utakmica bila je zakazana za 20. avgust 1923. godine, i upravo se taj datum uzima za datum osnivanja Dubočice. U toj utakmici, ekipa RSK Crvena zastava, slavila je rezultatom tri prema dva, protiv ekipe Jug Bogdana.
Bitno svedočenje za istoriju sporta u Leskovcu iznosi Mihailo Marković Tašana, koji kao svedok te utakmice, diktira prvi tim ikada leskovačke Dubočice. Na teren je tog avgusta izašlo sledećih jedanaeste igrača: Spira Nikolić Stambolka, Vasilije Vučković – Cile Dilka, Mitrović, Kole Kocić Pešunka, Žive Jovanović, Kole Pop Tošić – Dufla, Mile Stošič Šverc, Mita Mitrović I – Puškar, Kole Janković III, Cene Janković II – Andžiski, Mika Marković Tašana.
Tadašnja Crvena zastava, preteča Dubočice, u godini osnivanja odigrala je ukupno četiri duela – dva protiv Jug Bogdana iz Prokuplja, i dva protiv niške Pobede. Sve četiri utakmice leskovački klub je rešio u svoju korist.
Pre nego što je klub dobio ime koje i danas nosi, zvao se još i Proleter i Sloboda. Tek sredinom tridesetih godina, bira se i opstaje ime Dubočice, sve do današnjeg dana.
Sa imenima Proleter i Sloboda, leskovački klub pokazivao je izuzetan potencijal. Već tokom prvih godina po registraciji, prikazivane su dobre partije i mršeni su konci do tada neprikosnovenim Momčilu i Josifu. Radnička klasa okupljena oko današnje Dubočice, dokazala je najveći talenat za fudbal, što se potvrdilo i kasnijim rezultatima, a naročito onim posle Drugog rata, međutim o njima nešto više u završnici projekta i u naredna dva teksta.
Stotinu i jednu godinu posle, Dubočica ima istorijsku šansu. Sagrađen je najsavremeniji stadion istog imena, tribine su uvek dobro popunjene, a Dubočica se nalazi u rangu takmičenja do kog je kroz istoriju i najviše stizala – druga liga. Infrastruktura je tu, pozitivne energije oko kluba ima, ali je vreme da se ulaganja u potpunosti iskoriste, te da naš klub svoj, recimo stotinu i treći rođendan, dočeka u najelitnijem takmičenju srpskog fudbala. Leskovac je to zaslužio!
Ovaj tekst je napisan u okviru projekta „Dubočica grad fudbala – fudbalska tradicija Leskovca“, koji naše udruženje realizuje u saradnji sa gradom Leskovcem.
