U današnje vreme beg od gradske žege, brzog i nezdravog života predstavlja luksuz, ali i neophodnost za svakog čoveka. Retko ko u svetu sebi može da priušti oazu mira sa zelenilom, hladom i čistom, izvorskom vodom.
Sačuvati prirodu u prvobitnom stanju i iskoristiti je na najbolji mogući način umeće je i izazov u društvu poput našeg (globalnom).
Na desetak kilometara od centra Leskovca nalazi se upravo jedna takva netaknuta oaza. Omiljeno mesto u vrelim letnjim danima postaje stena, planina koja je useknuta brzom, bistrom i hladnom vodom.
Spajanjem Goleme i Male reke kod Jasičkog ravništa na severnim padinama planine Kukavice svoj put ka Veternici i dalje ka Južnoj Moravi, Dunavu i Crnom moru započinje reka Vučjanka.
Kanjon kroz koji prolazi ova neobična vodena masa dugačak je 2 kilometra i u toj dužini uslikana je istorija, tehnika, geologija čitavog jednog predela. Podatak da kanjoj kreće na nekih 500 metara nadmorske visine, a završava se na oko 340 metara nadmorske visine govori sam po sebi da je Vučjanka puna slapova, uvala, virova kao i vodopada.
Sve to privlači ljude koji vole da uživaju u prirodi, ali i one koji vole adrenalin i izazove. Za zavisnike od adrenalina posebno su interesantni čuveni Đokini virovi. Oni se nalaze na jako nepristupačnom terenu, a tokom visokog vodostaja praktično je nemoguće doći do njih. Međutim oni koji u tim danima uspeju da dođu do virova imaju mogućnnost da delimično bezbedno sa obližnjih stena skaču pravo u dubine Đokinih virova.
Vučjanka i kanjoj reke 
Đokini virovi
Vučjanka je poznata i po brani i hidroelektrani koja je jedna od prvih elektrana u Srbiji, ali i Evropi. Zanimljiv je podatak da elektrana danas nije samo muzej već i aktivno proizvodi struju i u sastavu je EPS-a. Elektrana je izgrađena davne 1903. godine i osim što je ona jedna od pionira u proizvodnji struje postoji još nešto u čemu je Vučjanka zajedno sa našim gradom bila ispred vremena. Zbog udaljenosti reke od Leskovca, prvi dalekovod za snabdevanje grada električnom energijom izgrađen je u blizini Vučjanke kako bi povezivao elektranu sa centrom grada i fabrikama koje su tada postepeno nicale.
Na jednom uzvišenju uz sam kanjon nalazi se ruševina koja nedovoljno upućena ništa ne znači. Ta ruševina predstavlja zapravo ostatke Skobaljićgrada poslednje odstupnice od najezde Turaka u Srednjem veku. O Nikoli Skobaljiću, velikašu, vitezu, ratniku i osnivaču ovog grada smo već pisali, ali kada se na tu priču doda i ova priča o nepristupačnosti terena, postaje jasno zašto su srpski vladari gradili bedeme baš na ovom području.
Temom zlatnog doba našeg grada kroz nekoliko tekstvoa smo se naširoko bavili, jednu od presudnih uloga u celom tom vrtoglavom razvoju ima i reka Vučjanka. Zbog mekoće vode, s kraja devetnaetog i početka dvadestog veka Vučje i Leskovac su najviše pogodovale izradi visokokvalitetnog tekstila. Upravo braća Teokarević iz Vučja podižu prvu fabriku tekstila u selu Strojkovce 1884. godine, a pola veka kasnije podignuta je još jedna fabrika u samom Vučju.
Ceo ovaj kraj oko reke nosi i duhovne vrednosti. Porodica Teokarević je tridesetih godina prošlog veka na obroncima Kukavice podigla svoju zadužbinu. Odlučili su da crkva bude podignuta u čast Rođenja Svetog Jovana Krstitelja. Crkva je osveštana i završena 7. jula 1938. godine, kada svoju slavu proslavlja i Vučje. Crkva je i do danas ostala jedna od lepših u lesovačkom kraju sa impozantom prirodom i okolinom koja je krasi.
Kada se krene iz pravca Leskovca prema reci i prođe samo mesto, postoji jedno proširenje koje služi kao parking. Odmah pored tog parkinga nalazi se stara, neobnavljana, visoka građevina. Nekadašnji hotel „Orlovo gnezdo“, koji ima neverovatan pogled sa svoje velike i prostrane terase stoji i mirno čeka bolje dane. Pogled koji ne postoji nigde drugde u Srbiji, a retko i u Evropi ostaje neiskorišćen.
Sa takvim predispozicijama, ta terasa morala bi da bude puna gostiju koji bi uživali dok im niz nepce klizi kafa, a u nozdrve ulazi svež miris planine dok ih voda nošena povetarcem jedva primetno zapljuskuje po licu.
Vučjanka zaista predstavlja oazu, raj na zemlji i netaknutu prirodu. Ipak sve to ne sme da bude izgovor za manjak preduzimljivosti i za veliki i neopravdani nedostatak turista iz naše, ali i iz drugih zemalja.